یادداشت های یک مشاور «1»

یادداشت های یک مشاور (1)

در حال دعوا، وقتی صداتون رو آنقدر بلند کردید که تمام کلماتتون توسط همسایه ها شنیده میشه، کودک شما وحشت زده و گیج وسط اتاق ایستاده و نمیدونه به کدومتون پناه بیاره، لبخند زورکی تحویلش میدید و می گید:

" عزیزم ما دعوا نمی کنیم، داریم بلند با هم حرف می زنیم. تو برو تو اتاقت و بخواب."

گوله گوله دارید اشک می ریزید و با حالت غمناکی واقعه ای رو تلفنی برای دوستتون تشریح می کنید، کودک طرفتون میاد و با ناراحتی به دامنتون پناهنده میشه و در حالی که می خواد با انگشتاش اشک هاتون رو پاک بکنه، می پرسه:

" مامان گریه می کنی؟ "

اما شما در حالی که زورکی لبخند می زنید، اشک هاتون رو تند تند پاک می کنید و می گید:

" نه عزیزم گریه نمی کنم، چیزی نیست. برو بازی کن. "

و بچه گیج تر از قبل، با دنیایی ابهام، سوال و سردرگمی برجا می مونه که....

بابا داره دعوا می کنه و داد میزنه اما می خنده و میگه دعوا نمی کنیم...

مامان داره گریه می کنه ولی لبخند میزنه و میگه گریه نمی کنم....

و این مقدمات دروغگویی است... شروع تعارض ...ابتدای سردرگمی احساسی.... مخمصه ای که کودک در آن می افتد و تا بزرگسالی و پس از آن همچنان برجا می ماند که چگونه احساسات خود را بیان کرده، آنها را مدیریت نماید و با احساسات دیگران رفتار نماید؟

لیورا سعید؛ روانشناس/ مشاور