باورهای غلط و حقایق درباره کودک آزاری و غفلت از کودکان

                                                           فهمیدن خشونت و غفلت از کودکان

بکار بردن خشونت علیه کودکان، فراتر از کبودی و استخوان های شکسته است. و در حالی که آزار جسمی به خاطر زخم هایی که بر جای می گذارند بسیار هولناک و منزجر کننده تر بنظر می رسند، وهیچ نوع کودک آزاری دیگری به این شدت نیست؛ چشم پوشی از نیازهای کودک، قرار دادن آنها در شرایط بدون نظارت و خطرناک و یا به وجود آوردن احساس بی ارزشی و احمق بودن در کودک نیز کودک آزاری محسوب می شوند. صرف نظراز نوع کودک آزاری، همیشه نتیجه آسیب شدید عاطفی است.

باورهای غلط  و حقایق درباره کودک آزاری و غفلت از کودکان

باور غلط شماره ۱: تنها اگر خشونت باشد سوء استفاده محسوب می شود

واقعیت: آزار جسمی یک نوع کودک آزاری است. غفلت و سوء استفاده عاطفی نیز می تواند به همان اندازه مخرب باشد ، و از آنجایی که این نوع آزار پنهانی است دیگران به ندرت متوجه آن می شوند.

باور غلط شماره ۲: فقط آدم های بد کودکان خود را آزار می دهند .

واقعیت: در حالی که گفتن اینکه تنها ” آدم های بد ” کودکانشان را آزار می دهند ، همیشه به این اندازه سیاه و سفید نیست.  باید در نظر داشت همۀ آزار دهندگان از روی عمد کودکانشان را آزار نمی دهند. بسیاری خود نیز قربانی خشونت و کودک آزاری بوده اند و روش دیگری برای والد بودن خود نمی شناسند. برخی دیگر نیز ممکن است با مشکلات سلامت روان و یا مصرف مواد مخدر دست و پنجه نرم کنند.

باور غلط شماره ۳: کودک آزاری در خانواده های خوب اتفاق نمی افتد.

واقعیت: کودک آزاری تنها در خانواده های تنگدست  و یا زندگی در محله های بد اتفاق نمی افتد. این مسئله از مرز نژاد،  موقعیت اقتصادی و فرهنگی عبور می کند. گاهی اوقات خانواده هایی که ظاهرا” به نظر می رسد بی نیاز هستند (بدون نقص هستند) ، داستان دیگری را در پشت درهای بسته پنهان کرده اند.

باور غلط شماره ۴: بیشتر کودک آزاران غریبه ها هستند.

واقعیت: در حالی که کودک آزاری به وسیلۀ غریبه ها اتفاق می افتد، بیشترین آزار دهندگان کودکان اعضای خانواده آنها و یا اقوام و دوستان نزدیک خانواده او هستند.

باور غلط شمار۵: کودکان آزار دیده خود آزار دهنده یا خشونت گر می شوند.

واقعیت: از یک طرف درست است که کودکان آزار دیده، به احتمال زیاد چرخۀ والدین خود را تکرار می کنند، یعنی به طور نا خود آگاه چیزهایی را که در کودکی  تجربه کرده اند تکرار می کنند اما از طرف دیگر بیشتر نجات یافتگان بزرگسال که خود تجربه کودک آزاری داشته اند انگیزۀ قوی برای محافظت از کودکانشان در برابر چیزی که خود تجربه کرده اند پیدا می کنند و والدین بهتری برای کودکانشان می شوند.

تمامی انواع کودک آزاری و غفلت، آثار عمیقی بر جای می گذارند. بعضی از این آثار ممکن است جسمی  باشند، اما آثار صدمات عاطفی درازمدت تر خواهد بود و به حس وابستگی کودک، توانایی برقراری رابطه درست و عملکردش در محیط منزل ، محل کار و مدرسه صدمه جدی می رسانند.

برخی از این تاثیرات شامل :

عدم اعتماد و مشکلات برقراری رابطه: اگر به والدین خود نمی توانید اعتماد کنید پس به چه کسی می توانید اعتماد کنید ؟ خشونت از طرف والدین اساسی ترین صدمه را رابطه یک کودک می زند. شما در واقع نیازهای عاطفی و جسمی خود را به شکل مطمئن و قابل اعتماد از شخصی که مسئول مراقبت از شماست دریافت می کنید. این زیر بنایی است که بدون آن، یادگرفتن اعتماد به مردم، بسیار دشوار است. این می تواند منجر به مشکل برقراری ارتباط به خاطر ترس از کنترل شدن و یا مورد سوء استفاده قرار گرفتن شود. همچنین ممکن است به دلیل  اینکه  بزرگسال  نمی داند یک رابطه چیست منجر به روابط ناسالم وی شود .

احساس بی ارزشی و آسیب دیدگی: اگر به طور مکرر به عنوان کودک احمق و کودن خطاب شده باشید بسیار سخت خواهد بود که بر این احساسات غلبه کنید. اگر شما آنها را در زندگی واقعی خود تجربه کنید؛ در بزرگسالی ممکن است برای تحصیلات بالاتر رغبتی از خود نشان نداده و یا در شغل های کم درآمد بمانید، زیرا اعتقاد ندارید که می توانید  شغل پردرآمدی داشته باشید. نجات یافتگان خشونت جنسی با احساس ننگ و شرمی که از آن دارند، اغلب با آسیب دیدگی دست و پنجه نرم می کنند.

مشکل تعدیل کردن احساسات ( هیجانات): کودکان آسیب دیده نمی توانند احساسات خود را با اطمینان ابراز کنند. در نتیجه، این نوع احساسات انباشته می شوند و به صورت غیر منتظره ظاهر می شوند. بزرگسالان نجات یافته از کودک آزاری با اضطراب، افسردگی و یا خشم دست و پنجه نرم می کنند. آنها ممکن است برای از بین بردن این احساسات  به الکل و مواد مخدر روی بیاورند.

مترجم: شبنم صبا

منبع :www.khanehamn.org/archives/